Weer in verbinding komen met je zelf is best verwarrend en raar. Het is het loslaten van wie je dacht te zijn, je houvast, van tijden waarin je gelukkig was, in control was en het overzicht had. Toch?
Ik zit op bed en spreek hardop de vragen uit: Waar word ik blij van? Wat is mijn richting? Wat geeft me voldoening? Waarmee ben ik van waarde? Naast me krijg ik geheel ongevraagd een liefdevol pleidooi “je bent een goede moeder, een lieve vrouw en zorgzame betrokken vriendin. Je staat voor iedereen altijd klaar. Ik ken niemand met zo’n groot hart”. Terwijl ik de woorden aanhoor voel ik het van binnen koken, de woede borrelt op en ik slik hem weg. Weer denk ik: en waar blijf ik?
Nog steeds hoor ik van mijn liefhebbende man een regen aan complimenten en argumenten over hoe goed ik ben in aanvoelen wat de ander nodig heeft. De woorden blijven in de ruimte hangen en komen niet binnen. Ze ontmoeten verdriet en boosheid die nog in mij aanwezig zijn, waardoor ik de woorden ergens ook niet kan geloven. Vooral het voelen van het verdriet over het onrecht wat ik mezelf heb aangedaan, hoe ik mezelf geen recht heb gedaan, over dat ik van jongs af aan met mijn vader bezig ben geweest, de juffrouw op school en later werkgevers, opdrachtgevers, partners, vrienden en vriendinnen. Dat ik de behoeften van de ander groter heb gemaakt dan mijn eigen behoeften. Het onvermogen voel om überhaupt ‘Wat wil ik?’ te voelen.
“Ik heb altijd gedacht ik ben hier voor anderen. Om anderen te helpen”.
In alle jaren van mezelf laag voor laag afpellen heb ik geleerd hoe groot de impact is van onze ouders en onze sociale omgeving op hoe je je als mens ontwikkelt en vanuit welke bril je naar de wereld kijkt. Het herinnert me aan een opmerking van mijn moeder een paar dagen terug die zij maakte toen wij uiteraard op gepaste afstand spraken over het boek ‘Het sprookje van de dood’. Waarin de auteur Marie-Claire van der Bruggen je na laat denken wie je werkelijk bent en waar je vandaan komt. “Weet ik waarom ik hier ben?; is de vraag die mijn moeder zich hardop stelt. En op haar eigen vraag antwoordt ze: “Ik heb altijd gedacht ik hier voor anderen ben. Om anderen te helpen”.
Nog steeds op bed zittend met een kop thee nemen mijn gedachten me mee naar een zin die ik gister las in het boek ‘Nice girls don’t get the corner office’ van Lois P. Frankel: “Het idee dat we er voor anderen zijn, zit zo ingebakken dat we niet eens beseffen dat het ook anders kan”. Op mijn nieuwe website ByAnneliek.nl heb ik een zin uit mijn dagboek opgenomen die prachtig omschrijft hoe je je bestaansrecht, vaak begonnen in je vroege kinderjaren, ontleent aan de relatie met de ander: “Ik kon mezelf alleen voelen door de relatie met de ander. Niet door de verbinding die ik met mezelf voelde.”
‘Wat jij van de ander wel of niet ontvangt is niet wie jij bent’.
Voelen wat jij wilt is lastig als er bewust of onbewust sprake is van een afhankelijkheid van een ander. Als kind ben je afhankelijk van je ouders voor het ontvangen van eten, veiligheid, geborgenheid en liefde. Er gebeuren twee dingen:
1. Als je aandacht naar buiten (lees: op de ander) gericht is geweest om iets te ontvangen wat je misschien niet of gedeeltelijk kreeg dan zie je vaak dat mensen op latere leeftijd nog steeds op zoek zijn naar datgene wat ze ooit ergens niet ontvangen hebben of gemist hebben. Zo ontstaat bijvoorbeeld de ingesleten overtuiging ‘ik ben alleen iets waard als ik het goed doe of lief ben’ of ‘ik word alleen gezien als ik meega in wat ik denk dat de ander wil’;
2. Wat ik zelf heb ervaren, wat heel menselijk is, is dat je je gaat identificeren met datgene wat je terugkrijgt en daarnaar gaat leven. Wat jij van de ander wel of niet ontvangt is niet wie jij bent. Wat jij hebt aangenomen als waarheid is niet jouw waarheid.
Als ik terugdenk aan het gesprek met mijn moeder is het eerste wat ik dacht en vervolgens ook hardop tegen haar zei: “Als je altijd met de ander bezig bent, dan doe je jezelf geen recht. Waar ben jij in het geheel gebleven?” Het ontmaskeren en je bewust worden in het dagelijks leven van deze uitgaande beweging maakt dat er ruimte ontstaat om jezelf steeds vaker de vraag te stellen: wat wil ik en wat is goed voor mij? Wat is mijn waarheid?
Liefs,
Ik, ondernemer, krachtige vrouw, onzeker meisje, rebellerende dochter, zorgzame moeder, ondeugende minnares en vechter voor vrijheid.
Volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek
Klik hier voor een connectieverzoek.
Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver, trauma-expert en ervaringsdeskundige geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk.
#Persoonlijkegroei #Leiderschap #Zelfontwikkeling #Ontwikkelen #IZR