Boekrecensie: Zonder de top te bereiken – Paolo Cognetti
Het willen bereiken van de top. Ergens uit willen komen. Iets neerzetten. Plannen maken en realiseren. Stappen zetten om stilstand te voorkomen. Doorgaan en succesvol zijn. Gedreven vanuit een innerlijk diep verlangen om gezien te worden, ertoe te doen, van waarde te zijn om geliefd te worden. Verlangens die ik ken of kende? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het zijn verlangens waar ik me bewust van ben geworden. Die ik zie, ik ken de verhalen en heb de onderliggende pijn gevoeld. Ook brengen die diepe verlangens me soms nog in verwarring. Van gekkigheid weet ik dan niet of er nog iets geheeld moet worden, zijn het verlangens vanuit miskende gevoelens uit mijn jeugd of probeer ik met man en macht om verlangens te verwezenlijken die nu dan eindelijk gaan over wat ik wil?
Opgegroeid met het hebben van een doel, ergens naartoe werken en dat dan bereiken om vervolgens nieuwe doelen te stellen. Heb ik ooit genoten van het pad, de weg, het proces? En als ik de top dan bereikt had, kon ik mezelf daar dan de credits voor geven? Of was er eigenlijk altijd wel iets wat naar mijn idee niet goed was gegaan, beter kon of verder ontwikkelt kon worden. Het gevoel van er niet klaar voor zijn, er nog meer voor moeten doen of ergens uit moeten komen is iets waar veel mensen zich in herkennen. Gelukkig, dat ik daar niet alleen in ben. Ideeën, gedachten, hersenspinsels die aan me blijven kleven wanneer ik het boek ‘Zonder de top te bereiken’ van Paolo Cognetti dichtsla.
Geïntrigeerd, geraakt, gegrepen door de manier waarop de schrijver woorden geeft aan datgene wat hij in de buitenwereld gadeslaat tijdens de reis die hij van binnen maakt. Hoe zijn uiterlijke waarnemingen leiden tot een innerlijke dialoog. Een dialoog die ik maar al te goed ken. Wat is het wat ik in de buitenwereld zie? Wat maakt dat ik dat zie? Welke vragen kan ik mezelf hierover stellen? Hoe helder is mijn werkelijkheid? En wat zegt dat over de realiteit?
Het lezen van dit boek herinnert me aan een tekst die ik volgens mij begin 2018 in mijn dagboek schreef. Wanneer ik door mijn dagboeken heen struin, wetende dat ergens die tekst staat geschreven, blijf ik hangen op woensdag 17 Januari 2018 en lees ik het volgende:
“Het voelt alsof ik er nog niet klaar voor ben. Alsof ik nog iets in mijzelf moet bereiken. Of ik nog verder voorbij moet komen aan mijn schaduwkant voordat ik anderen kan helpen. Of hier mijn ego spreekt of de angst ‘niet goed genoeg te zijn’ laat ik in het midden. Want dan plug ik in op een innerlijke verdeeldheid die ik maar al te goed ken en me nu niet verder helpt. Het weerhoudt mij in momenten om precies datgene te doen waarvoor ik in de wieg gelegd ben. Met al deze gedachten ga ik voorbij aan mijn innerlijk weten dat het leven me elke dag weer precies datgene zal geven wat ik nodig heb om dichter bij mezelf uit te komen”.
Hoe vaak, en nog, ik me heb laten leiden door het stellen van doelen, het realiseren van verlangens zonder gedurende die reis stil te staan bij de ontwikkeling die ik als mens of professional doormaak. Bij het lezen en luisteren naar verhalen van anderen voel ik wanneer een zin, een woord of juist een onuitgesproken woord me raakt. Dat is voor mij een signaal dat ik daar iets langer bij mag stilstaan, dat het mij informatie geeft. Soms is voor mij helder waar het op aanhaakt en soms kom ik daar maanden later pas achter. Mijn dagboekteksten helpen mij om terug te kijken en te zien dat sommige innerlijke dialogen niet meer gevoerd worden, dat worstelingen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Verwezenlijkt door mijn proces van naar binnen keren, gesprekken voeren, mezelf en anderen ontmoeten in hun verhaal. Schrijven helpt mij om me te verbinden met mijn lichaam en te voelen wat daar gebeurt. Datgene wat ik leer te verinnerlijken in mij door er helderheid over te krijgen en in mijn dagelijks leven me bewust te worden van wat ik niet wil en wel wil.
Ik dank Paolo Cognetti voor het delen van zijn verhaal. Het heeft me wederom laten beseffen hoe hard ik soms nog moet werken om bij mezelf te blijven. Het precies te doen zoals het voor mij past zonder me te vergelijken met anderen. En dat het jarenlang leven naar de verwachting van de buitenwereld gezorgd heeft voor het leven in twee werelden en ik vele momenten van leegte en eenzaamheid heb gekend. Wanneer ik geen stem geef aan wat ik voel, denk of wil doe ik geen recht aan mezelf. Prachtig boek om te lezen wanneer je op reis bent naar meer innerlijke vrijheid en je meer wil leven vanuit jouw waarheid.
Liefs,
Ik, ondernemer, krachtige vrouw, onzeker meisje, rebellerende dochter, zorgzame moeder, ondeugende minnares en vechter voor vrijheid.
Volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek
Klik hier voor een connectieverzoek.
Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver, trauma-expert en ervaringsdeskundige geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk.
#Persoonlijkegroei #Leiderschap #Zelfontwikkeling #Ontwikkelen #IZR