Er zijn twee dingen die ik lang heb volgehouden. Praten over gebeurtenissen in mijn leven alsof het het verhaal van de buurman kon zijn. Me niet realiserend dat ik in essentie zo afgesneden was van mijn gevoel. Ik bedacht vaak hoe ik me moest voelen. Bijvoorbeeld: als ik HR-business partner ben dan moet ik me zo gedragen, dan is dit de houding die ik aanneem en dan moet dit vast het gevoel zijn wat ik daarbij moet voelen. Terwijl ik over mezelf vertelde was ik in datzelfde moment bezig met kijken hoe mijn woorden aan de andere kant werden ontvangen, of ik moest bijschaven meer of minder vertellen en of ik het gesprek na de ellenlange minuten die over mij gingen weer over de ander kon laten gaan. 

Het tweede wat me erg goed afging was om onderwerpen die ik las niet te betrekken op mezelf. Of me wel te realiseren dat ik het boek ‘De tijger ontwaakt’ van Peter Levine met een reden las maar niet beseffend dat het een signaal was komend van een dieper weten in mij. Ik mocht het zien, werd mij vertelt op socials, als een signal from the universe. Dat boek kwam met een reden op mijn pad, alleen ik was me op die momenten niet bewust van de boodschappen die het leven mij gaf. Ik zag niet dat mijn lichaam schreeuwde om aandacht, dat mijn lichaam tot mij sprak. Maanden na het enkel doorbladeren van het boek ‘De tijger ontwaakt’ lag ik volledig uitgeput met een depressie op de bank en heb ik drie weken letterlijk geen stem gehad om mezelf te laten horen. Mijn innerlijk weten, mijn onbewuste heeft me op veel momenten in mijn leven aangereikt wat ik nodig had om persoonlijk te groeien of om mijn ware aard te ontluiken. Mijn manieren van overleven deden hun stinkende best om niet te hoeven voelen, niet te hoeven zien en niet te hoeven erkennen dat er zoveel pijn, verlies, gemis en verdriet in mij opgeslagen lag. 

Jaren later staat mijn boekenkast vol met boeken die gaan over je lichaam helen, luisteren naar de signalen van je lichaam, trauma, HSP en vroegkinderlijk trauma. Jaren geleden realiseerde ik me dat ik getraumatiseerd was, complex trauma wel te verstaan. Door een psycholoog in 2011, een psychotherapeut in 2016 en de huisarts al eens eerder vermeld en het serieus gewoon niet willen horen. Door mezelf los te wrikken uit een extreem ongezonde relatie ontstond de eerste stap naar heling van mezelf. Door op afstand te komen staan van de situatie waar ik jarenlang in had gezeten, ging ik zien waar ik in terecht was gekomen. Hoe dit mij had kunnen gebeuren was een veelgestelde vraag van velen om mij heen. Hoe kan een krachtige, zelfverzekerde, onafhankelijke, succesvolle vrouw dit laten gebeuren was een opmerking die ik nog wel eens te horen krijg. Lange tijd had ik daar geen antwoord op. Het niet hebben van een antwoord voelde als een tekortkoming van mezelf. Waarom was ik niet in staat geweest om voor mezelf op te komen, mijn grenzen aan te geven, mijn mening te uiten en was ik de boodschap van de ander gaan internaliseren? Waarom was ik verdwenen in de wil van de ander? Als ik dan nu de kracht heb gehad om wel weg te stappen waarom voel ik me dan zo angstig, leeg en hulpeloos? Wie ben ik zonder de ander? Heb ik bestaansrecht? De volgende patronen werden op een diepe laag blootgelegd en brachten me helderheid over de innerlijke structuur die in het eerste contact met mijn ouders was ontstaan en die bepalend zijn geweest voor de wijze waarop ik plek inneem in de relatie en met een ander. Vanuit de aangeleerde overtuiging dat ik er alleen mag zijn als ik me aanpas aan de wil, behoeften van de ander.

Ik heb de kracht gehad om mezelf te bevrijden uit een innerlijk gevangenschap van aangenomen waarheden als mechanisme om de ondragelijke pijn van vernedering, kleinering, afwijzing niet nog een keer te hoeven voelen. Niet-wetende dat juist het voelen van dat verdriet, die pijn en de intense gevoelens van zelfontkenning mijn sleutel zou gaan zijn naar meer innerlijke vrijheid, om te ontsnappen uit de altijd aanwezige verdeeldheid, onrust en bijna schizofrene gevoelens. Gevoelens gevoed door tegenstrijdige krachten die ieder met hun eigen functie mij wilden beschermen: het was lange tijd balanceren op leven en dood. 

Voor mij was dit lange tijd waarheid, dit was waarin ik geloofde. Er was ook een brandend niet altijd gevoeld verlangen in mij aanwezig om te worden wie ik werkelijk ben. In de afgelopen tien jaar heb ik veel geleerd en het allerbelangrijkste is dat ik heb geleerd om met mezelf te kunnen zijn, de signalen van het leven te zien en me te verbinden met mezelf. Sommige dingen blijven aandacht vragen, but that’s life!

Liefs,

Ik, ondernemer, krachtige vrouw, onzeker meisje, rebellerende dochter, zorgzame moeder, ondeugende minnares en vechter voor vrijheid.

Volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek 
Klik hier voor een connectieverzoek. 

Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver, trauma-expert en ervaringsdeskundige geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk.

#Persoonlijkegroei #Leiderschap #Zelfontwikkeling #Ontwikkelen #IZR