‘Niets is wat het lijkt’
Best spannend om dit te delen. Ik weet niet of het past en dat is precies het probleem waarom er een taboe op zit. Ik hoop dat je het volledig leest, daarmee geef je mij en anderen plek. Dit is de zoveelste versie en niet eerder heb ik zoveel moeite gehad met het formuleren van wat ik wil zeggen. Voor alle mannen die dit lezen: dit kan ook op jou van toepassing zijn op zoveel andere manieren. Ik wil niemand uitsluiten die zegt: ik ook. De ongelijkheid tussen mannen en vrouwen die stil ongrijpbaar aanwezig is, is eeuwenoud. Het heeft zich ingevreten in cultuur, overtuigingen, gedachten en beelden die over worden gedragen van generatie op generatie. Het is het voorbeeld wat we hebben gekregen van onze ouders. Het is in alledaagse kleine dingen aanwezig, de woorden die we gebruiken, hoe we anderen veroordelen en hoe we onszelf vergelijken. Dat maakt het alleen maar nog lastiger om duidelijk te maken wat ik bedoel. Ik wil namelijk laten zien dat datgene wat je bij mij aan de buitenkant ziet, niets zegt over wat ik als vrouw meemaak en met me meedraag. En wat zo normaal lijkt, altijd zo subtiel in de ruimte aanwezig is, is nu juist de bron van de ongelijkheid.
Al op vroege leeftijd keken mannen in mijn familie naar mij. Werd ik door een basisschool leraar meerdere malen gestreeld en diezelfde meester liet mij weten dat ik uitzonderlijk mooi was. Ik bevroor en wist niet wat ik ervan moest denken. Mijn docent Engels op het VWO vertelde mij ten overstaan van de hele klas dat het spleetje tussen mijn voortanden een teken van geilheid was. Mijn vader floot in het bijzijn van zijn vrouw en drie dochters naar andere vrouwen op TV. Op 17-jarige leeftijd liep ik voorbij een terras waar een groep mannen van middelbare leeftijd wat zaten te drinken. Mannen die mijn vader konden zijn, riepen me na ‘kijk, die heeft lekkere grote borsten, daar wil ik wel wat mee’. Even later keek ik schichtig om me heen toen ik de lingeriezaak binnen liep waar ze uitsluitend bh’s vanaf cup-DD verkochten. Ergens voelde ik al heel jong dat er iets gebeurde tussen mannen en mij. Ik heb als meisje en als vrouw altijd gedacht dat het mijn schuld was. Dat ik verkeerd keek, me verkeerd kleedde of dat ik te gezellig deed. Ben ik het bezit van mannen? Jaren later kwam ik bij een vriendin thuis op haar verjaardag. Het eerste wat zij zei was ‘nou lekker, als jij binnenkomt krijg jij alle aandacht’. Ik deed eerlijk waar niets anders als een ruimte binnenkomen en was me nergens van bewust. Wat deed ik verkeerd? Als ik mezelf ben voelen vrouwen zich door mij bedreigd en denken mannen dat ze ongevraagd mij mogen betasten.
Mannen en vrouwen hebben met regelmaat tegen mij gezegd wat fijn dat jij eruitziet zoals je eruitziet en ik dacht alleen maar: ‘flikker op, je hebt geen idee waarmee ik te maken heb’. Een directeur die je voortrekt, een mannelijke collega die zijn handen in je schoot legt wanneer je samen terugrijdt na een opleidingsdag. En daar bleef het helaas niet bij. Ik voelde me alleen, durfde niets te zeggen vanwege schaamte. Ik zal het wel over mezelf hebben afgeroepen. Een opdrachtgever die na afloop van een opdracht zegt ‘ik heb je betaald en heb een jaar naar je mogen kijken’. Wanneer ik een foto op social media plaats, foto’s zoals boven deze tekst, ontvang ik verzoekjes van mannen, bekend en onbekend, om te neuken. Vrouwelijke collega’s die mij veroordelen wanneer een mannelijke directeur mij bij een overleg wil hebben. Mannen en vrouwen staan erbij, zien het gebeuren en er is niemand die zegt: goh, voelt dit voor jou okay?
Het zijn situaties waarvan ik wist dat ze niet klopten, ze waren meer dan grensoverschrijdend. Het gebeurde keer op keer op keer en ik vroeg me keer op keer op keer af wat doe ik verkeerd? Welk signaal geef ik af? Waarom kunnen mannen en vrouwen me niet beoordelen op wie ik ben? Ik wilde echt niets liever als beoordeeld worden op wie ik ben, wat ik doe en wat ik kan. Niet op mijn uiterlijk, mijn grote borsten, het leuke jurkje, mijn snelle babbel of mijn leuke koppie, zoals ik velen malen te horen heb gekregen.
Tuurlijk begrijp ik, ik onderga het namelijk, dat mensen graag naar mooie dingen kijken en dat er sprake is van aantrekkingskracht tussen mannen en vrouwen. De impact van iemand alleen op haar uiterlijk beoordelen is dat je iemand geen recht doet in wie zij is als mens. Bij mij is het beeld ontstaan dat ik er als vrouw alleen mag zijn als ik er goed uitzie. Seksuele intimidatie die stil, subtiel in de onderlaag aanwezig is, is ondermijnend. Lange tijd deed ik geen jurkje meer aan, was ik bang voor de reacties die ik kreeg op een foto, vroeg ik me af waarom ik de opdracht had gekregen en hield ik mezelf in toom… Niets is wat het lijkt.
Deel dit verhaal! Niet voor mij maar voor die andere man, vrouw, jongen of meisje waaraan jij niet kunt zien wat er werkelijk in zijn of haar leven speelt.
Liefs,
Ik, ondernemer, krachtige vrouw, onzeker meisje, rebellerende dochter, zorgzame moeder, ondeugende minnares en vechter voor vrijheid.
Volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek
Klik hier voor een connectieverzoek.
Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver, trauma-expert en ervaringsdeskundige geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk.
#Persoonlijkegroei #Leiderschap #Zelfontwikkeling #Ontwikkelen #IZR