Boekrecensie: De kunst van het verdwijnen, Sarah Domogala

Het was Pasen 2018 en ik wilde graag met de meiden weg. We hadden een prachtig huisje aan de rand van Nationaal Park Dwingelderveld. Echt adembenemend. Het is koud, nat en het eerste wat mijn meiden doen is naar de waterpomp snellen die midden in het veld staat. Water en zand, voor haast elk kind de ideale combinatie. 

De eerste dagen heb ik echt mijn ogen uitgekeken, zo’n prachtige rustgevende omgeving. Ik had niet verwacht dat ik juist daar totaal anders zou gaan kijken naar mijn leven, de keuzes die ik gemaakt heb en waar ik op dat moment stond. 

In januari had ik van mijn coach de tip gekregen om De kunst van het verdwijnen te lezen van Sarah Domogala. Dus dat boek had ik meegenomen om tot rust te komen en adem te halen. Ik was herstellend van een zware operatie, die in november het jaar daarvoor had plaatsgevonden, dus rust (zowel fysiek als emotioneel) was waar ik enorm naar verlangde. 

Het was op de tweede avond. De kinderen liggen in hun kamertje in het chaletje, het schemert al een beetje buiten. Ik ben op bed gaan liggen met mijn boek. De gordijnen dicht getrokken en heb het nachtlampje naast mijn bed aangeklikt. Terwijl ik de eerste hoofdstukken lees denk ik; ‘shit zo is dat bij mij ook gegaan’. De zinnen die ik lees raken me: “Geen grond onder mijn voeten, een duizeling zonder einde”, “Mijn binnenkant en mijn buitenkant passen niet bij elkaar”, “Alles komt tot stilstand in het besef dat het nu echt niet meer gaat. Maar zelfs wat er niet meer gaat, dat weet ik niet meer.” De details waarmee omschreven wordt wat er in haar omgaat, komen dicht bij wat lange tijd mijn werkelijkheid is geweest. En ik vermoed van velen. 

‘Dan ineens is er dat overweldigende gevoel wat door mijn lijf gaat. De grond zakt onder me vandaag, er is niets meer.’

In het jaar hiervoor ben ik begonnen met trauma verwerking en ontdek ik dingen over mezelf, mijn relaties, mijn jeugd, waardoor er ook een soort zekerheid wegvalt. Dat wat me al die jaren houvast heeft gegeven valt weg of is ineens een illusie. Ik vertel een verhaal waarvan ik ineens niet meer weet of het wel mijn verhaal is. Ik voel verwarring, mijn hoofd werkt keihard om te begrijpen wat er gebeurt, terwijl ik pagina, voor pagina de woorden tot me laat doordringen. Nog steeds lig ik daar in bed, de dekens over me heen getrokken, terwijl de oh zo bekende kou mijn lijf binnensluipt. 

Dan ineens is er dat overweldigende gevoel. De grond zakt onder me vandaan, er is niets meer. Mijn hart bonkt tegen mijn borstkas aan. Ik probeer het onder controle te krijgen. Tranen, paniek, angst, wat moet ik nu doen? De zinnen in het boek grijpen me naar de keel. Ik krijg het benauwd, geen lucht, hyperventilatie. Wat gebeurt er met me? Ik moet enorm huilen, maar kan niet zeggen wat er aan de hand is. Ik krijg geen lucht, de paniek wordt erger. 

‘Ineens is daar het besef, dat ik geen idee heb waar ik al die jaren geweest ben.’

Mijn man neemt me mee naar buiten. Gelukkig word ik iets rustiger en dan ineens is het er weer. Ik zweef, ik heb geen houvast en voel geen grond meer onder me. Er is niets meer. Alles valt in duigen. Ik ben niets waard. 

‘Veroordelend naar mezelf en totaal vervreemd snak ik naar adem.’

Ineens is daar het besef, dat ik geen idee heb waar ik al die jaren geweest ben. Beelden flitsen voorbij, waarin ik topprestaties lever, prachtige jurken draag met hoge pumps, succesvolle trajecten draai bij opdrachtgevers: ‘waar ben ik? wat heb ik gedaan? hoe heb ik mezelf voor de gek gehouden?’ Veroordelend naar mezelf en totaal vervreemd snak ik naar adem. In mijn hoofd raast maar één zin, die me de adem ontneemt: ‘wat blijft er van me over?’ Ik krijg geen lucht, ik kijk naar boven. Het is schemerig. De toppen van de bomen steken ver boven me uit in het kraakheldere avondlicht en ik voel alleen nog maar de paniek in mijn lijf. Ik kan het niet meer, ik kan mezelf niet meer staande houden, het is op.

Nu jaren later kan ik zien hoe gevangen ik heb gezeten in mezelf. Hoe vervreemd ik van mezelf was geraakt. Hoe ik in twee werelden geleefd heb. Hoe ik enkel en alleen nog bezig was met overleven in plaats van leven. Er zijn meer momenten nodig geweest waarin ik dacht; ‘nu is er niets meer van mij over’.  Maar juist die momenten hebben me verrijkt met de ervaring en het inzicht dat ik meer ben dan datgene wat ik doe. Jezelf bevrijden van innerlijke verdeeldheid, jezelf herinneren voor wie je werkelijk bent is een weg die moed, nieuwsgierigheid en lef vraagt. Maar ze is het meer dan waard. Het boek De kunst van het verdwijnen is een must read voor iedere coach, therapeut en professional die mensen begeleidt in het bevrijden van oude conditioneringen. Het is een boek wat preventief gelezen kan worden. Het zou op de leeslijst moeten staan van talentvolle professionals, high potentials, snelle dertigers, carrièrevrouwen- en mannen. Een boek voor mensen die voelen dat ze een leven leiden wat niet van hun is. Het kust wakker, opent ogen, confronteert en biedt begeleiding en steun.

Liefs,

Ik, ondernemer, krachtige vrouw, onzeker meisje, rebellerende dochter, zorgzame moeder, ondeugende minnares en vechter voor vrijheid.

Volg haar op Instagram @bconnectedbyanneliek 
Klik hier voor een connectieverzoek. 

Anneliek van der Heijden (1979) schrijft vanuit haar expertise, ervaring en de ontmoeting met anderen. Als leiderschapscoach, schrijver, trauma-expert en ervaringsdeskundige geeft zij woorden aan datgene wat voor velen niet in woorden te vangen is. Na jarenlange ervaring op het gebied van leiderschapsontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling en trauma leeft zij voor het zichzelf bevrijden van oude conditioneringen om zo weer in verbinding met zichzelf te komen. Zij inspireert, steunt en begeleidt anderen in zichzelf bevrijden om weer regie te ervaren in leven en werk.

#Persoonlijkegroei #Leiderschap #Zelfontwikkeling #Ontwikkelen #IZR